Интертекстуальные связи литературного произведения в аспектах стиль эпохи и образ автора. Дәуір стилі мен автор образындағы әдеби шығармалардың интертекстуалды байланысы.

K. O. Tattimbetova

Авторы

K. O. Tattimbetova Казахский национальный университет имени аль-Фараби, г. Алматы

Ключевые слова:

адресат, интертекстуальность, интерпретация, межтекст, стиль, контекст, перспектива, повествование, постсимволизм, дискурс, айтушы, интертекстуальдылық, мәтінаралық, келешек, баяндау,

Аннотация

В статье рассматриваются вопросы, связанные с тем, что каждое произведение, выстраивая своё интертекстуальное поле, создаёт собственную историю культуры, переконструирует весь предшествующий культурный фонд. В статье предпринимается попытка осветить проблему: могут ли произведения, созданные в один исторический период с опорой на предшествующий литературный опыт, сформировать свой стиль эпохи и особенный тип образа автора? Опираясь на теорию интертекстуальности и используя элементы интертекстуального анализа, можно интерпретировать индивидуальную картину мира, созданную творческим воображением художника сквозь призму функций межтекстовых связей в разных произведениях, выявляя тем самым особенности стиля определённой эпохи. В статье также рассматриваются три точки зрения на перспективу повествования или категорию повествователя: 1) перспектива – это способ повествования или повествовательная техника; 2) перспектива – историческая точка зрения писателя, метод восприятия дейдействительности; 3) перспектива – это категория, охватывающая весь творческий процесс писатели. Мақалада әр шығарма өзінің интертекстуалды аясын қалыптастыра отырып, оған дейін өмір сүрген мәдени қорды қайта жаңғырту арқылы, өзінің мәдениет тарихын қалыптастырумен тығыз байланысты мәселелерер қарастырылып отыр. Мақалада төмендегідей мәселелерді қарастыру нысанаға алынған: бір тарихи кезеңде, жетекші әдеби тәжірибеге сүйене отырып дүниеге келген шығармалар кезеңнің өзіндік стилі мен ерекше автор образын қалыптастыра ала ма? Интертекстуалдылық теориясына сүйене отырып және интертекстуалды сараптама элементтерін қолдану арқылы суретшінің шығармашылық қиялынан туындағын әлемнің жеке бейнесінің интерпретациясын жасауға болады, осы арқылы кез келген дәуірдегі ерекшелігін анықтай аламыз. Мақалада сонымен қатар баяндау алғышарттары немесе баяндаушы категориясына қатысты үш түрлі көзқарас қарастырылды: 1) перспектива – бұл баяндау әдісі немесе баяндау техникасы; 2) перспектива – жазушының тарихи көзқарасы, шындықты қабылдау әдісі; 3) перспектива – бұл жазушының бүкіл шығармашылық үрдісін жинақтайтын категория.

Библиографические ссылки

1 Николина Н.А. Филологический анализ текста.– М., 2008. – 272 с.
2 Фатеева Н.А. Интертекст в мире текстов: Контрапункт
интертекстуальности. – М., 2006.
3 Барт Р. Избранные работы: Семиотика. Поэтика. – М., 1989.
4 Стиль человека: психологический анализ / под общей ред. А. Либина. – М.: Смысл, 1998. – 310 с.
5 Лосев А.Ф. Материалы для построения современной теории художественного стиля // Контекст. – 1975 – М., 1977.
6 Натали Пьеге-Гро. Введение в теорию интертекстульности.– М., 2008.
7 Кузьмина Н.А. Интертекст и его роль в процессах эволюции
поэтического языка. – М., 2006.
8 Брандес М.П. Стилистический анализ. – М., 1971.
9 Виноградов В.В. О теории художественной речи. – М., 1971.
10 Бахтин М.М. Вопросы литературы и эстетики.– М., 1975.
11 Сухих И. Сергей Довлатов: время, место, судьба. – СПб., 1996.