Жапон және қазақ тілдеріндегі еліктеу сөздерінің зерттелу мәселесі. Проблема исследования звукоподражательных слов в казахском и японском языках

Аннотация

Бұл мақала ең әуелі еліктеу сөздерге түсініктеме беріліп, олардың жапон және қазақ тілдеріндегі ауызекі тілдегі және көркем әдебиеттегі, мақал-мәтелдер мен әжуа әңгімелердегі қолдану аясына шолу жасалынып, мысалдар берілген. Мақалада еліктеу сөздерінің зерттелу тарихы жайлы сөз қозғай келе, қазақ тілінде еліктеу сөздері әуелде біресе одағайдың, біресе үстеудің ішінде қарастырылып келіп, ХХ ғасырдың 60 жылдарынан бастап жеке сөз табы ретінде қарастырыла бастаса, ал жапон тілінде көне заманнан, көптеген ғалымдардың зерттеу объектісіне айналғаны белгілі болды. Еліктеу сөздер тобына жататын сөздердің екі тілдегі пайдалану аясы жөнінде айтар болсақ, аталмыш тілдерде бұл топтағы сөздер ауызекі тілмен қатар әдебиетте шығармаға ерекше мән беріп, көркемділігін арттыруда таптырмас құрал болып табылады екен. Соның ішінде, жапон дәстүрлі поэзиясында, оның ішінде хайку жанрында бұл сөздер кең қолданысқа ие. Данная статья начинается с объяснения, что такое звукоподражательные слова или, как это общепринято называть в наши дни, ономатопея. Даются примеры таких слов в устной речи, в художественной литературе, в пословицах и фельетонах. Рассматривая историю исследования звукоподражательных слов, выяснилось, что в казахском языке эти слова стали рассматриваться как отдельная часть речи только в 60-х годах ХХ века, а до этого они исследовались в составе наречий и междометий, в то время как в японском языке с давних времен звукоподражательные слова принимались как отдельная часть речи и являлись объектом исследо- вания многих исследователей. Если говорить об использовании этих слов, то в обоих языках звукоподражательные слова широко используются как в устной речи, так и в письменной, придавая особый колорит произведению. Примером может послужить хайку, где ономатопея используется для усиления эмоциональности и непосредственности в передаче образа.